Samideanoj de la esperinda idealo, saluton! Mi ĵus aliĝis al la lernu! komunumo, sed mi unue komencis lerni esperanton je Duolingo (en kio mi originale sendis ĉi tiun mesaĝon kio mi reproduktas), kaj tie do ke mi interesiĝis pri la studo de tia ĉi frata lingvo, tre grava laŭ miaj kredoj; dankon al ĉiuj kunlaborantoj kaj ĉiuj uzantoj, kiu dediĉiĝas al ĝiaj studoj! Mi skribas ĉi tie mian unuan retfadenmesaĝon (mi pardonpetas!) ĉar mi volus kunhavigi ĉi tiun mesaĝon motivigan, ne nur por vi sed ankaŭ por mi mem akceliĝi al la bonon (pardonon pro miaj tradukaj eraroj kaj "frankenŝtejnaj" flikoj de mia komencanta esperanto ツ).

Ni brakumu homaro per humaneco! Estas tempo de progreso, neniam vidis ankaŭe, kaj bone, kun tia multe de disvastigo de informo, novajn rimedoj de sciado kaj teknologioj, ni ne havas multe da ekskuzoj por ni mankiĝi en la ago de karitato al ĉiuj ĉirkaŭ ni; daŭrigu firmaj en la idealo dedikita per Zamenhofo, multe pli larĝaj ol lia kreo en formo de lingvo, kaj ni memoru la mallumajn farojn de la pasinteco, por ke ni ne plu faru la samajn malnovajn erarojn:

Zamenhofo, post serio de pogromoj suferita per la juda popolo en la Rusia Imperio, kreis filozofio inspirita per lia profunda humaneco, nomitis Hilelismo, el judaj radikoj kaj kun influoj de lia antaŭa partopreno en la cionismo; poste, la doktrino reformiĝis en eklektika maniero kiel Homaranismo, asertante la oran regulon de altruisma reciprokeco. Tiom, kiom ni scias, lia filino Lidja aliĝi al la opinioj de ŝia patro, apogante la homaranisman penson kaj sekvante la virtojn kiel kredanto en la Bahaismo.

Esperanto floris dum plena 19-a jarcento, erao de la scienco, de la spiritualismo kaj de la sociaj movadoj, kiuj jam aŭguris homan dekadencon – la ĉiuj tri estis afina al la ideo de establi internacian helplingvon, precipe la spiritualisma ondo okazante, en kiu en la spiritismo, mia filozofio de vivo, fariĝis fervora ĝis hodiaŭ la lerno de ĉi tiu lingvo, kiu estis pioniro en la defendo de universala frateco – ...sed tiam venis la militoj.

(daŭrigo)
Tutmondaj, la plej malbonaj kiu iam estis viditaj, la du grandaj militoj makulis historio kaj inundis la 20-an jarcenton en pesimismo; reviviĝis la malamo abomenitis per Zamenhofo kaj per samsentuloj tra la tuta mondo, kaj dum la dua mondmilito okazis pogromojn eĉ pli intensaj: la Holokaŭsto, kun la genocido de judoj, en kio la Zamenhofa gefratoj – Adamo, Sofia kaj Lidja – pereis, krom la persekutadoj de pluraj grupoj etnaj, religiaj kaj ideologiaj en malsamaj punktoj de Eŭropo: esperantistoj estis atakita per naziismo in Germanio, per Stalin en la Sovetunio, kaj en la frankisma Hispanio.

Post la abomenaĵoj, ni reorganiziĝis kaj rakontis la historiojn de perforto kaj timo disĵetitaj sur la Tero, kaj atendas ankoraŭ ke la minaco finus, per pacigo de militaj fajreroj kaj konfliktoj, de suferado kaŭzita per egoismo. Tamen, multaj grandegaj ekzemploj aperis, Gandhio, Patrino Tereza de Kolkato - en mia lando, Brazilo, Chico Xavier, eble la plej sciata virtulo ĉi tie, kiu inspiris F. V. Lorenz, filantropo kaj renoma disvastigulo de Esperanto (pioniro, estis la plej malnova viva esperantista ĝuste antaŭ lia morto), kaj liaj verkoj kaj aliaj milionoj da personoj - por ne mencii, krom tiuj homoj de la popolo kaj religiulo, la homoj de scienco kiu dediĉiĝas en la serĉo de progresaĵoj por antaŭenigi bonstaton kaj plin bonan estontecon; ni speguliĝu en tiuj figuroj, la kiun ni ĉiuj honoras pro iliaj bonfaroj, sed ni faras ĝin tro malmulte. Ni kuniĝu, religia kaj senreligia personoj, kaj kuraĝiĝu, estu aŭdaca en la bono, praktikante ĝin iom pli, ĉiam pli kaj pli volonte.

La 21-a jarcento ankoraŭ estas nova kaj ni povas renovigi ĝin kune kun niaj propraj individuaj renoviĝo, ĉar la fina venko estas la sola sukcesa lingvo: Amo.

Do, kion vi pensas? Kiel ni agos?

Mi ne estas tiel idealista, sed mi ja komprenas tiojn, kiojn vi skribis, per mia propre sperto batalanta kontraŭ malbonaj kaj maljunaj militaj veteranoj de Usono.

Mi ja malamas idealistajn militajn veteranojn en Usono. Ĉiam mi renkontas ian veteranon, kaj li tuje ekparolas pri Vietnamujo kaj poeziĝas pri herba koloro en Kamboĝo kaj kiom granda Usono estis pasinte, mi volus sinmortigi, ke mi ne vivus supre la Usona potenco plue.

Tiam mi eskapos en la malluma kaj stranga realeco de la Usonana submondo kiel strangulo.